این تیتر اصلا اغراق آمیر نیست و حتی کمی هم ملایمت به خرج داده شده است و کاملا مصداق واقعی مقاله ای است که در رابطه با سعید علی حسینی و حسین زضازاده خواهم گفت.

این پست، نقد فوتبال نیست بلکه سوگ نامه ای است که زندگی جوانی بر اساس خودخواهی و حسد برخی از خدا دوستان (!) فنا شد.

سعید علی حسینی وزنه بردار 21 ساله ی اردبیلی که میتوانست سالها بر سکوی قهرمانی دسته ی فوق سنگین جهان یکه تازی کند و روسها را برای یک دهه آرزو به دل بگذارد ، اما...!

سعید علی حسینی در ابتدای راه، قهرمان نوجوانان آسیا شد و در رده ی جوانان نیز به سرعت پله های ترقی را پیمود تا در دور دوم جضور ایوانف که به اعتقاد من این مربی بزرگ هم قربانی این دسیسه ها شد حضور پیدا کند و سپس قهرمان جوانان جهان شود ، افتخاری که حتی رضازاده به آن نرسیده بود.

زمان و لحظات همه و همه به کام این جوان آینده دار سپری می شد که که آن سال شوم و مشکوک (2006) برای تاریخ وزنه برداری فرا رسید که طی آن کمیته ضد دوپینگ بصورت کاملا سرزده (!) وارد اردوی تیم ملی شد و از تمام ملی پوشان آزمایش دوپینگ گرقته شد که طی آن نتیجه ی آزمایش دوپینگ سعید علی جسینی و 8 ملی پوش دیگر مثبت اعلام شد و فقط آزمایش دوپینگ رضازاده ی  معصوم (!) منفی اعلام شد تا به تنهایی به مسابقات جهانی 2006 رهسپار شود و طلا کسب کند تا همچنان و با نان بازوی خود (!) تک ستاره ی اردوی تک نفره ی تیم ملی در آن مسابقات باشد.

واقعا مشخص نشد که چطور فقط رضازاده در آن اردو آزمایشش منفی اعلام شد چون همیشه و زیر نظر پزشک تیم، ملی پوشان از یک دارو یا مکمل استفاده میکنند ولی رضازاده انگار در این زمینه هم تک بعدی حرکت میکند.

سعید علی حسینی اما پس از گذراندن محرومیت دو ساله اش در مسابقات جوان آسیا شرکت و مدال طلای آن مسابقات رو کسب کرد و سپس رکوردهای یک ضرب و دو ضرب جوانان جهان را جابه جا کرد.

مسابقات جهانی وزنه برداری کره جنوبی در پیش بودکه درست یک سال پیش در چنین روزی نمونه آزمایش دوپینگ این ورزشکار برای دومین بار مثبت اعلام شد و محروم شد.! و جند روز پیش نیز محرومیت مادام العمرش اعلام شد.

سعید علی حسینی به گفته ی خودش در اردوهای تیم ملی وقتی  در یکضرب رکورد 215 کیلو گرم و در دوضرب رکورد 250 کیلو گرم را زد ، حاج حسین (!) سالن را با ناراحتی ترک کرد.

در همه جای دنیا از جوانان ورزشکار حمایت میشود ولی در اینجا به افسردگی ورزشکاران سرعت می بخشیم.

2)جهان پهلوان شدن و جهان پهلوان ماندن کار هرکسی نیست.جهان پهلوان تختی بی دلیل تختی نشد و بی دلیل تختی نماند ولی حاج خسین (!) به مروز و با کارهای خود حتی در زمان بازیگری اش محبوبیت خود را نزد افکار عمومی از دست داد.

وقتی یکی از قدیمی ترین دانشگاه های کشور بصورت ضربتی و در یک حرکت انتحاری منحل میشود و عوامل آن دانشگاه به دانشگاه دیگری ترانسفر (!!) میشوند ، اصلا جای تعجبی باقی نمیگذارد که یکی از عوامل اصلی دوپینگ در وزنه برداری هر سال سمت مدیریتی اش ارتقا پیدا کند. رضازاده در این 2 سالی که سمت مدیریتی را بصورت انتصابی (!) پذیزفته است، تعداد ورزشکاران دوپینگی در این رشته ی ورزشی چندین برابر شده ولی مثل همیشه کسی پاسخگو نیست و با پول بیت المال که انگار به همه ی موارد ربط داره،جریمه های سنگین را برای فرار از محرومیت دوساله ی فدراسیون وزنه برداری پرداخت کنند.

3) تفاوتی که بین رضازاده و سعید علی حسینی وجو دارد این است که علی حسینی برای همیشه  در خاطر ما خواهد ماند ولی رضازاده مدتهاست که از خاطر بسیاری از ورزش دوستان  رفته است.

علی حسینی رو دوپینگی کردند تا بعدها رکورد دوستان (!) توسط روسها شکسته شود نه یک ایرانی!

مثل همیشه غریب نواز هستیم. به مانند سرباز احمدی که پول درمان و کمک مالی این سرباز که نابینا شد به درستی توسط باشگاه سپاهان اصفهان پرداخت نشد ولی در یکی از دیدارهای جام باشگاه های آسیا درامد حاصله از بلیط فروشی بازی سپاهان به مردم غزه اختصاص داده شد ولی مغازه ی سرباز ایرانی به علت ندادن مالیات بسته شد.کمک مالی به دیگر مردمان کشورهای مسلمان کار نیکو و پسندیده ای است ولی پاسخ این کوتاهی مسئولان در قبال نابینا شدن دائمی این سرباز ایرانی رو چه کسی خواهد داد؟

پی نوشت:آقای رضازاده ای که با نام حضرت ابولفضل دوپینگ می کردی، دیگر محبوب ما نیستی.